Waarom ik niet kon genieten van het moederschap en mij zo angstig en onzeker voelde
Zwangerschapsverlies kan een grote impact op je leven hebben. Soms komt dit pas later naar boven, bijvoorbeeld zoals bij mij toen mijn zoon geboren werd.
8 jaar geleden werd onze zoon geboren. Na een heftig vruchtbaarheidstraject en 2 buitenbaarmoederlijke zwangerschappen had ik eindelijk mijn baby in mijn armen.
Nu gaat het grote genieten beginnen dacht ik. Onze zoon was een gezond en tevreden mannetje en ik voelde ontzettend veel liefde voor hem. Maar het genieten was niet wat ik ervan had verwacht. Ik zou me nu toch opgelucht en blij moeten voelen? Maar ik was vooral bang. Ik was bang dat er iets met mijn zoontje zou gebeuren en bang dat ik het niet goed genoeg deed als moeder. Ik was overbezorgd en wilde hem ook liever niet aan de zorg van iemand anders overlaten dan mijn man.
Toen ik weer aan het werk moest worstelde ik met een enorm schuldgevoel. Ik voelde me zo schuldig dat ik hem achter moest laten bij het kinderdagverblijf en dat ik niet bij hem kon zijn en voor hem kon zorgen. Ik wilde helemaal niet zo lang bij hem vandaan zijn.
Ik had het gevoel dat ik hem tekort deed, dat ik het niet goed genoeg deed. Ik voelde me falen als moeder en kon er niet echt van genieten. Dit was niet zoals ik het me had voorgesteld, waarom voelde ik me zo? Ik schaamde me er ook voor, ik had nu toch een prachtige levende baby? Daar hadden we zo hard voor gevochten, ik zou alleen maar gelukkig moeten zijn.
Mijn huisarts begreep gelukkig wat er aan de hand was en verwees mij door voor hulp.
In de sessies die volgden besefte ik dat de impact van het verliezen van onze eerste 2 zwangerschappen en de enorme achtbaan van het vruchtbaarheidstraject er nu voor zorgden dat ik niet voluit kon leven. Ik had het verdriet en alle teleurstellingen steeds maar weggestopt, want ik moest gewoon doorgaan. Maar hoe ver je het ook wegstopt het komt er hoe dan ook een keer uit.
Ik moest mijn verdriet toelaten en onder ogen zien wat ons de afgelopen jaren was overkomen, zodat het geen belemmering meer vormde. Accepteren dat het niet mijn schuld was dat het zo was gelopen en dat het een grote impact op mij heeft gehad.
De angst en schuldgevoelens maakten plaats voor acceptatie en alleen maar liefde. Ik kon weer voluit leven, met de 2 kindjes en de dromen die we verloren in mijn hart en de ervaringen van het zwanger willen worden als onderdeel van mijn levenspad, de weg die we moesten afleggen om hier te komen. Het was er wel, maar het overheerste niet meer. Ik kon mezelf toestaan om te genieten van het moederschap en het perfectionisme hierin meer los te laten.
Liefs,
Daphne
Ervaar jij ook dat jouw zwangerschapsverlies het genieten en het voluit leven in de weg staat?
Blijf er dan niet langer alleen mee rondlopen, maar neem contact met me op zodat we samen kunnen kijken hoe ik je daar bij kan helpen. Of plan meteen een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek.
