Een van de moeders die ik heb begeleid vertelde dat ze het moeilijk vond dat haar man anders denkt en voelt over hun miskraam. Ze zei “voor hem zijn het gewoon miskramen, maar voor mij zijn het echt onze kindjes die we hebben verloren”.

Ik vertelde haar dat mannen en vrouwen anders kunnen rouwen. Mannen schieten vaak in de praktische modus en zoeken afleiding, terwijl vrouwen er vaker over willen praten. Bij het verlies van een kindje in de zwangerschap kan het voor beide partners ook anders voelen. De vrouw voelt zich vanaf het moment dat ze weet dat ze zwanger is vaak meteen moeder en kan gelijk een verbinding met het kindje voelen. Voor de vader kan dat anders zijn, het vaderschap wordt voor hem vaak pas echt tastbaar als de baby geboren is.

Dat jullie het verlies anders ervaren hoeft op zich geen probleem te zijn, zolang je dit van elkaar weet en respecteert. Er met elkaar over blijven praten is belangrijk. Met je partner delen hoe jij het ervaart en wat jij voelt en ruimte maken voor hoe je partner het ervaart en voelt. Zo kunnen jullie er voor elkaar zijn.